วันอาทิตย์ที่ 25 มิถุนายน พ.ศ. 2560

185. แด่ความท้อแท้..สิ้นหวัง

ไม่มีข้อความกำกับภาพอัตโนมัติ

185. แด่ความท้อแท้..สิ้นหวัง..

  • ในช่วงชีวิตของคนเรา ถ้ามีช่วงหนึ่งที่พบปัญหารุมเร้า กระแทกกระทั้นเข้าในหัวใจ มันทำให้เราต้องทรุดตัวลง โดยไม่รุ้ตัว บางคน อาจเคยรู้สึกถึงความเจ็บปวดรวดร้าว จากความรู้สึกถูกทอดทิ้ง เดียวดาย บางคนเกิดความรู้สึกเหงา จับจิตจับใจ เหงาจนมือสั่น เหงาจนโหยหา เหงาจนตาพร่ามัว..แต่สุดท้าย ความรู้สึกค่อยๆจางหายไป ตามกฏแห่งความไม่เที่ยง

  • บางคนโดนพายุกระหน่ำ คลื่นซัดสาด ระลอกแล้วระลอกเล่า ทั้งคลื่นแห่งความเจ้บปวด คลื่นแห่งความเหงาที่จู่โจมจิตใจ มาพร้อมกับคลื่นที่มิรู้ทิศทางจะก้าวเดินไปข้างหน้า..จนกลายเป็นความรู้สึก..ท้อแท้..รันทด หดหู่ สิ้นหวัง ลุกขึ้นยืนไม่ไหว..เหมือนดวงใจถูกทำลาย ถูกทุบด้วยฆ้อนปอนด์..เข่าทรุด..เลื่อนลอย..

  • ไม่เป็นไรหรอก..นอนลงไปเถอะบนพื้นดิน เป็นพิ้นดินที่ไม่มีใครเป็นเจ้าของที่แท้จริงหรอก...ให้ผืนดินโอบอุ้มดวงใจที่แตกสลาย..ให้กายที่สั่นไหวได้สัมผัสอุ้งมือของแม่..แม่ธรณีอันอบอุ่น
  • ..เรามีสิทธิ์ที่จะนอน..ให้มันซึมซับความเจ็บปวด..ให้มันไหลผ่านกายเรา..ฝากไว้ในกายแม่ธรณี.. เมื่อเริ่มมีกำลัง..จงพลิกตัวขึ้นมา.
  • แหงนมองดูฟ้า..ดูจันทราที่เปล่งแสงเรืองรอง..ที่ส่งรอยยิ้มอันอบอุ่น เมตตา..มาช่วยรักษาดวงใจที่แตกร้าว ให้คืนกลับมา..
  • จงลุกยืนขึ้นมา...ไปหาแม่คงคา..จุ่มซบใบหน้าให้กระแสความเย็นซึมซับเข้าไปในผิวกาย..จิตเราจะสดชื่นขึ้นมา..จงดื่มน้ำเย็นๆ..ดื่มให้ถึงที่สุด..มันจะขับไล่ความเศร้าหมอง..ความคับแค้นในโชคชะตา
  • ให้ละลายหายไปในอุ้งมือแม่วายุ...ฝืนใจกระโดกายขึ้นมา ให้ชีวิตเคลื่อนไหว..ไปพร้อมธาตุไฟ..ที่ยังไม่มอดดับลง...เริ่มต้นชีวิตใหม่

  • เราจะสูญเสียอะไรไปก็แล้วแต่...เราจะล้มกี่ครั้ง..จงยอมรับมัน..เราจะร้องไห้จนกายสั่นระรัว..จะเป็นไรไป...แต่เราอย่าดูถูกตัวเองเด็ดขาด..เราก็มีดี..ดีมากๆด้วย..เพียงแต่เราไม่ได้เปิดออกมา..เราลืมเลือนความดีงามของตนเอง..ลืมคุณค่าของตนเอง...จงบอกตัวเอง
  • ..เรามีดีพอ..เราเป็นคนไม่เอาเปรียบใครนะ...เราเป็นคนกตัญญูคนหนึ่ง...เราเป็นคนมีจิตเมตตา...ชอบช่วยเหลือคนอื่น...เราเป็นคนมีศีลถึงแม้ไม่ครบก็ตาม...เรานับถือพระพุทธเจ้ามากนะ...โคตรโชคดีเลย..เรารักในหลวงด้วย...แล้วเราจะเป็นคนเก๊..ได้อย่างไร..ใช่ความทุกข์ ความท้อแท้..ความสิ้นหวัง..ความปวดร้าว...มันเป็นบทเรียนที่มีคุณค่ายิ่ง..มันทำให้เรารู้จักทุกข์..รู้จักอริยสัจ๔..มันทำให้เราเข้าใจความทุกข์ของคนอื่นๆ..ถ้าเรามีโอกาส..เราจะเอื้อมมือของเราดึงมือเขาขึ้นมา..เหมือนที่เรา อยากให้ใครสักคน..มาสัมผัสมือของเรา ไม่ขอมากกว่านั้น

  • มันจะทำให้เราได้เปิดจิต เปิดปัญญา สร้างบารมีได้ไวขึ้น.. เข้าใจชิวิตมากขึ้น เข้าใจความจริง เข้าใจกฏไตรลักษณ์ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา เข้าใจอริยสัจ ๔ นั่นเป็นโอกาสอันดี..ที่จะทำให้เราเปิดประตูนิพพานได้เร็วขึ้นต่างหาก..ขอเป็นกำลังใจให้ทุกคนและตัวเองให้เดินไปสู่ประตูนิพพาน อย่างกล้าหาญ อดทน และ เมตตา

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น