710.. ปราณร่างสายรุ้ง
- ในขณะที่นั่งเจริญสมาธิภาวนา ใช้จินตนาการนึกถึงพระพุทธเจ้าจำนวนนับอสงไขยกำลังแวดล้อมตัว กำลังเปล่งแสงรังสีอันสว่างเจิดจ้ามาที่เรา แสงรังสีนี้สว่างไสวและศักดิ์สิทธิ์มากจน ตัวเราบริสุทธิ์ยิ่งขึ้น จากนั้นจงนึกเห็นภาพเนื้อหนัง กล้ามเนื้อ และอวัยวะต่างๆ ของเราปลาสนาการไป ตัวผู้นั้นมีแต่ โครงกระดูก เท่านั้นที่ยังเหลืออยู่
- *-*...โครงกระดูก อยู่ในท่านั่งสมาธิ ต่อไปจงนึกเห็นภาพว่า โครงกระดูก สีขาว รับมีแสงรังสีแห่งจักรวาฬของพระพุทธะทั้งหลายที่สาดส่อง อย่างต่อเนื่อง
- ..*-*.... จงนึกเห็นภาพว่า โครงกระดูกของผู้นั้นเริ่มเปลี่ยนเป็น สีแดง สดใส เปล่งแสงออกมาจากทุกส่วนของ โครงกระดูก แสงสีแดงนี้เปล่งแผ่ออกไปข้างนอกไปเรื่อยๆ จนทั่วทั้งจักรวาฬถูกเอิบอาบ ด้วยสีแดงเต็มไปหมด จากนั้นจงนึกเห็นภาพว่า โครงกระดูก ของผู้นั้นกลับคืนสู่สีธรรมชาติของกระดูก ในขณะที่ส่วนอื่นๆ ในจักรวาฬยังคงเป็นสีแดงอยู่
- ...*-*.....จากนั้นให้ผู้นั้นนึกภาพต่อไปว่า โครงกระดูก ของผู้ฝึกเริ่มกลายเป็น สีส้ม มันเปล่งแสงสีส้มแผ่ออกนอกไปเรื่อยๆ จนเต็มทั่งทั้งจักรวาฬ จากนั้นจงนึกเห็นภาพว่า โครงกระดูก ของผู้นั้นคืนสู่สีธรรมชาติของกระดูก แต่มันสว่างสดใสยิ่งกว่าในตอนแรก
- .*-*....ทำเช่นนี้เป็นลำดับ โดย เปลี่ยนสีของโครงกระดูกไปตามสีของสายรุ้ง ในลำดับต่อไป จึงเป็น สีเหลือง จากนั้นจึงเป็น สีเขียว แล้วจึงนึกเห็นภาพเป็น สีน้ำเงิน แล้วจึงเป็น สีคราม และเป็น สีม่วง ตามลำดับ
- #...โดยที่ก่อนจะนึกเห็นภาพเปลี่ยนสี ผู้ฝึกผู้นั้นจะต้องนึกเห็นภาพ โครงกระดูก ของตนคืนสู่สีธรรมชาติของกระดูกทุกครั้งก่อนเสมอ เพียงแต่ภาพ โครงกระดูกของผู้นั้นจะสว่างสดใสยิ่งขึ้น สะอาดยิ่งขึ้น และบริสุทธิ์ยิ่งขึ้นตามลำดับ
- .....หลังจากที่ผู้นั้นจินตภาพเห็น โครงกระดูก ของตัวเองเปลี่ยนเป็นสีม่วง และเปล่งแสงสีม่วงออกมาเป็นการประสาทพรไปทั่วทั้งจักรวาฬแล้ว จงนึกเห็นภาพ โครงกระดูก ของตัวเองเริ่มเปล่งแสงสว่างไสวของแสงอาทิตย์ที่บริสุทธิ์อย่างยิ่งออกมา
- ***...จนกระทั่ง โครงกระดูกของตัวเองกลายเป็นแก้วใส และในฉับพลันนั้นเอง จงนึกเห็นให้ โครงกระดูกที่เป็นแก้วใส นั้น ได้กลายเป็น “ความว่าง”(สูญญตา)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น