716... พุทธัง สรณัง คัจฉามิ

716... พุทธัง สรณัง คัจฉามิ

....เมื่อเราขอรับสรณะ จากพระพุทธเจ้า เราแสวงหาที่พักพิงจากคุณสมบัติของพระองค์...ซึ่งเรายังพัฒนาไปได้ไม่เต็มที่....คุณสมบัติที่ว่านั้นคืออะไร?

… คือมีความสงบศานติ มั่นคงดั่งภูเขาไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ปลอบประโลม เปิดกว้างดังอวกาศ ไม่มีความปรารถนา ไม่มีตัวตน ไม่มีความโกรธ ไม่มีการตัดสิน ไม่มีสิ่งซ่อนเร้น เป็นอิสระอย่างสิ้นเชิง นี่คือสิ่งที่เราได้จากชั่วขณะของสมาธิ ชั่วขณะที่เรามีประสบการณ์ในการปฏิบัติภาวนานั้นช่างปลอบประโลมชีวิตเราเป็นอย่างมาก

**.... พุทธะเป็นที่รวมของสิ่งเหล่านั้น! ทั้งปวงของพุทธะคือสิ่งนั้น! เมื่อเรารู้สึกถึงมัน และไว้วางใจในสิ่งนั้นจริงๆ และเรา จะเชื่อมั่นไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในชีวิต นั่นแหละขั้นแรกของการรับสรณะ

..฿....การคิดถึงอนิจจังทำให้เธอตื่นขึ้นมา….การคิดถึงความตายทำให้เธออ่อนน้อมถ่อมตน
...คิดถึงความตาย คือ การคิดถึงช่วงเวลา ณ ขณะนี้

++.....เมื่อเราปฏิบัติธรรม แล้วล้มเหลว แต่อย่าเสียแรงปณิธาน แค่ทำต่อไป ผู้ปฏิบัติสมาธิต้องไม่ด่าว่าตนเองสำหรับความผิดพลาด นั่นแหละความหนักแน่นมั่นคงของผู้ปฏิบัติสมาธิภาวนา

...........ถ้าเราอยากจะเปิดประตูสู่ความรู้ เราจะต้องแน่วแน่ในการมองเข้าไปในจิตใจของตัวเอง
เพราะนั่นคือที่เดียวที่จะเริ่มต้นค้นหาสัจจะ
.. สังสารวัฏ คือ จิตที่ส่งออกข้างนอก หลงอยู่ในสิ่งที่คิดขึ้นเอง
....นิพพาน คือ จิตที่ส่องเข้าข้างใน และตระหนักถึงธรรมชาติของ (จิต) ตน

***.....แก่นแท้ของพุทธธรรมคือการฝึกควบคุมจิตใจตัวเองให้ได้ ผู้ปฏิบัติธรรม ต้องยอมรับข้อผิดพลาดของตนเอง และฝึกฝน เปลี่ยนแปลงจิตใจของตัวเองได้ และ ผู้ปฏิบัติธรรมควรมีความจริงใจและซื่อสัตย์ มอบกาย มอบใจ ด้วยศรัทธาตถาคตเต็มเปี่ยม..เมื่อศรัทธา ย่อมปฏิบัติตามคำสอน ด้วยจิตใจแน่วแน่... จึงจะน้อมนำธรรมะของพระพุทธองค์มาปฏิบัติอย่างแท้จริง..และเดินตามรอยพระพุทธองค์ จนถึงที่หมายแห่งการพ้นทุกข์.