ดอกไม้กลางดงขี้
- หมายถึง คนที่ทำตัวโดดเด่นให้ตนเองเป็นจุดศูนย์กลางของผู้อื่น โดยมองไม่เห็นคุณค่าของคนรอบตัว เขามองข้ามคนรอบตัวไปเหมือนดั่งอุจจจาระ แล้วทำตัวให้โดดเด่นเหมือนดอกไม้
- ชายจึงเรียกว่า "ดอกไม้กลางดงขี้" เติบโตได้ด้วยดงขี้อยู่รายล้อมเต็มไปหมด
- "ภมรในหมู่ดอกไม้" หมายถึง คนที่ไม่ได้เป็นดอกไม้ แต่ได้เชยชมเหล่าดอกไม้งามมากมาย เช่น ผู้ชายที่ไม่ได้หน้าตาดีอะไร ไม่ใช่ชายงาม ไม่เหมือนดอกไม้งาม แต่แวดล้อมด้วยสตรีงดงามมากมาย ดั่งผึ้งหรือภมรที่ชื่นชมดอกไม้ไปวันๆ ซึ่งก็น่าจะดีกว่าดอกไม้ในดงขี้
- "บุปผางามท่ามกลางมวลบุปผา" หมายถึง ผู้ที่งดงามเหมือนดอกไม้ และแวดล้อมไปด้วยคนที่มีจิตใจงาม จิตใจประเสริฐเหมือนดอกไม้เช่นกัน เช่น นักปราชญ์บัณฑิตที่เห็นคุณค่าผู้อื่น เลือกคบเพื่อนที่ดี เป็นกัลยาณมิตร ทำให้รอบตัวเขาเต็มไปด้วยคนที่มีจิตใจสูงส่ง
- "ดวงจันทร์กลางนภา" หมายถึง คนที่งดงามสว่างไสว มีปัญญาส่องนำทางแก่คนที่มืดมน แต่ตัวเองต้องโดดเดี่ยวและอยู่ท่ามกลางความมืดมิด
- ต้องสละตนอยู่อย่างนั้น เช่น หญิงงามที่มีปัญญา เป็นหม้าย แต่ต้องทำหน้าที่ชี้นำทางประชาชนหรือนำทางประเทศชาติบ้านเมือง
- "ดาวดาราพร่างพราย" หมายถึง คนที่งดงามสว่างไสวดุจดวงดารา แต่ไม่อาจสว่างมากพอที่จะปกครองรติกาลได้ ทำได้เพียงส่องชี้ทางผู้คนในคืนมืดมิดบ้างก็เท่านั้น อุปมาเหมือน ดาราที่แสดงละครสอนใจคน แต่ตนเองอาจต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว ท่ามกลางคืนที่มืดมิด
- คุณละเป็นแบบไหน?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น