วันจันทร์ที่ 17 เมษายน พ.ศ. 2560

๔๗๒. ก้าวลงสู่ความว่าง .. สุญตา

ไม่มีข้อความกำกับภาพอัตโนมัติ
๔๗๒. ก้าวลงสู่ความว่าง .. สุญตา
  • จิตของผู้บรรลุธรรมได้ จำต้องเข้าสู่ภาวะ “ตกศูนย์” จิตต้องดำดิ่งลึก ย้อนเข้ามาในจิต หรือกลางในกลาง หรือ”ความว่างเปล่า”ที่เรียกว่า “สุญตา” 
  • ซึ่งภาวะจิตตกศูนย์นี้มีอยู่บ่อยๆ ในชีวิตประจำวัน แต่เราก็ไม่ทันบรรลุธรรม เพราะ “ใจ” ไม่ได้พิจารณา “ไตรลักษณ์” ได้ทัน เราเรียกภาวะนี้ว่า “ตทังคนิพพาน” คือ ความว่างสิ้นไป สูญไปแห่งกิเลสชั่วคราว ไม่ได้ถาวรตลอดไป ไม่แจ้งในนิพพาน
  • การบรรลุธรรมโดยแท้จริง บุคคลนั้น จะสัมผัสพระนิพพาน ที่เรียกว่า “ปัจตังมายถึง รู้เฉพาะตน 
  • และผู้ที่รู้เทียบเท่าตนจะสามารถตรวจสอบและเข้าใจได้เช่นตน แต่หากหลงเป็นพระอรหันต์ “รู้คนเดียว ยึดคนเดียว เพี้ยนคนเดียว” เมื่อไร สิ่งนั้น ก็ไม่เรียกว่า “ความรู้เฉพาะตน” แต่เป็นเพียง “ความหลงเฉพาะตน”
  • “ธรรมนั้นเป็นสากล” ผู้ที่เข้าถึงธรรมแล้วทั้งหลายย่อมรู้ได้เหมือนกัน จึงไม่ได้แปลว่าปัจ
  • ตังนั้น จะไม่มีใครรู้เหมือนเราเลย มีผู้รู้ปัจตังของเรา และตรวจสอบเราได้เสมอว่าเรารู้จริง โดยพระอรหันต์ด้วยกันซึ่งบรรลุธรรมระดับเดียวกันนั่นเอง
  • ภาวะ “ก้าวลงสู่ความว่าง ก่อนที่จะบรรลุธรรม จะต้องเห็นสภาวะเดิมปรากฏชัด 
  • จากนั้นเห็นสภาวะเดิมนั้น “ว่างไป จนกระทั่ง “สติ” ตื่นตัวขึ้นมาสูงสุดในฉับพลัน เหมือนการจุดประกายไฟ คลายการยึดมั่นทั้งหมดแล้ว สามารถตัดสังโยชน์สิบได้ จิตก็จะเห็นความเป็นไตรลักษณ์ของสรรพสิ่งได้ จึงเข้าสู่การบรรลุธรรม จิตต้องมีอาการตกไปสู่ความว่างก่อน แสงปัญญาแห่งธรรม จึงปรากฏได้ ซึ่งเป็นแสงแห่งธรรมภายในตนเอง จากภาวะศูนยตา มาเป็น “มหาศูนยตา”

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น