683..คัมภีร์ : ใจเมตตาต่อสัตว์
- คนดีที่สั่งสมบุญกุศล ไม่เพียงแต่เมตตาแก่ผู้คน ใจเมตตาของเขายังเผื่อแผ่ไปถึงสัตว์อีกด้วย
- เมตตาก็คือ ใจกรุณา เป็นพื้นฐานของความดี . ช่วยเหลือสงเคราะห์คนจน ปัดเป่าความทุกข์ ละเว้นการฆ่าสัตว์ตัดชีวิต ทั้งยังต้องปล่อยสัตว์เป็นหลักในการสั่งสมบุญกุศล
- ในพระไตรปิฎกว่า “หากมนุษย์ไม่ฆ่าชีวิต รักและดูแลชีวิตสัตว์กับปล่อยสัตว์ ให้อาหารเป็นทาน ก็จะได้มีอายุยืนยาวเป็นผลตอบสนอง”
- ปณิธาน ของ พระโพธิสัตว์สมันตราภัทร กล่าวว่า
- “หากสามารถทำให้เวไนยสัตว์ยินดีแล้ว ตถาคตทั้งหลายก็ยินดีด้วย “
- ตถาคตทั้งหลาย .. มีมหาเมตตาจิต..เป็นพื้นฐาน เป็นปัจจัย
- เพราะสรรพสัตว์เป็นปัจจัย จึงเกิดมหาเมตตา
- เพราะมหาเมตตา เป็นปัจจัยจึงบังเกิดโพธิจิต
- เพราะมีโพธิจิตเป็นปัจจัย จึงสามารถสำเร็จมรรคผล
- อันเวไนยสัตว์ทั้งหลาย รักที่สุดคือชีวิตของตน
- เหล่าเวไนยสัตว์เป็นสิ่งที่เหล่าพุทธเจ้ารักที่สุด
- เพราะฉะนั้น ถ้า สามารถช่วยชีวิตสรรพสัตว์ได้
- ก็ทำให้ปณิธานของเหล่าพุทธองค์สำเร็จลุล่วง”
- การปล่อยชีวิต ก็คือการฟื้นฟูใจเมตตาของคน
- คือการสร้างเหตุกุศล เพื่อความสุขเป็นนิจทุกๆ กัป
- การฆ่าชีวิต เป็นรากวิบากกรรม ที่ต้องพบกับการแก้แค้นทุกๆ กัปไป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น