- ฆราวาสมีครอบครัว มีลูก มีสามีหรือภรรยาที่ต้องรับผิดชอบ สิ่งเหล่านี้อย่าคิดว่าเป็นอุปสรรค์ในการปฏิบัติธรรมของเรา
- ท่านเหล่านี้เป็นแรงเสริมในการสร้างบารมีธรรมของเรา ลูกๆ เป็นผู้ที่เคยได้เกี่ยวพันธ์กันมาในชาติอดีต เมื่อชาตินี้ได้มาเกิดกับเรา เราจะต้องเลี้ยงดูให้ความรักความเมตตาต่อเขา โดยไม่หวังสิ่งตอบแทนใดๆ หวังเพื่อมุ่งสู่นิพพานอย่างเดียว
- การให้การเลี้ยงดู ให้ความรัก ให้ความอบอุ่น ให้การศึกษา ก็คือการให้ทานของเรานั่นเอง ให้แล้วให้เลย ไม่ยึดมั่นถือมั่นในการให้
- การให้ของเราเพื่อหวังสิ่งเดียวเพื่อเข้าสู่มรรคผลนิพพาน ให้ความรักความเมตตามากก็เหมือนให้ทานกับพระมากเช่นเดียวกัน ยิ่งได้เปรียบเป็นสองเท่าด้วยเพราะเป็นคนในครอบครัวของเรา ให้แล้วไม่หวังหรืออธิษฐานให้ได้ผลดั่งใจเรา
- จึงเป็นการให้ที่ไม่มีกิเลสแอบแฝง ลูกๆของเราจะเป็นคนดีหรือไม่นั้นเป็นหน้าที่ของเขา เป็นผลกรรมของเขา
- เราเพียงให้สิ่งที่ดีที่สุดกับลูกๆของเรา ไม่ยึดมั่นถือมั่นในตัวเขา เป็นเพื่อนเกิดแก่เจ็บตายร่วมกันในครอบครัว และก็จะได้พึ่งพาอาศัยกันไปในช่วงแห่งมีชีวิตอยู่
- ดังนั้นเขาจะไม่เป็นภาระอะไรกับเราเลย เป็นโรงทานในบ้านที่ทำให้เราสร้างบารมี เพื่อมรรคผลนิพพานได้เร็วขั้น
- เมื่อเขาได้ดีเราก็ยินดีกับเขา เมื่อเขาไม่ดีทั้งๆที่ให้จนสุดความสามารถแล้ว ก็ต้องวางอุเบกขาเสีย ถือเสียว่ากรรมของสัตว์ทั้งหลาย มีไม่เหมือนกัน ทุกคนมีกิเลส ไม่เท่ากัน
- สามี หรือภรรยา เราได้มาก็เพื่อช่วยเสริมสร้างบารมีธรรมของเราเช่นเดียวกัน เราต้องเป็นผู้ให้ ให้ความรักให้ความดูแลเกื้อกูลโดยไม่หวังสิ่งตอบแทนใดๆ หวังอย่างเดียวคือมรรคผลนิพพาน การให้การบริการก็เหมือนการให้ทานเช่นเดียวกัน
- ไม่ได้ทานเป็นเงินเป็นทรัพย์สิน แต่ทานด้วยใจที่เมตตาและเสียสละในการทำงานช่วยเหลือให้อภัยซึ่งกันและกัน โดยให้แล้วให้เลย ไม่หวังหรือปรารถนาให้เขาต้องเป็นอย่างนั้นเป็นอย่างนี้ให้ได้ดั่งใจเรา นั่นมันเป็นกิเลส
- ความยึดมั่นถือมั่นในเขาไม่มีเป็นเพียงเพื่อนร่วมแก่เจ็บตายกันเท่านั้น เมื่อเขาทำไม่ถูกใจเรา ต้องเข้าใจธรรมชาติของสัตว์โลกว่า...
- สัตว์โลกมีกิเลส มีธรรม มีกรรมที่แตกต่างกัน ลูกคนละพ่อละแม่ ย่อมแตกต่างกัน เป็นเรื่องธรรมดาของสัตว์โลก บางครั้งเขาทำให้เราเจ็บช้ำน้ำใจ เช่นดื่นเหล้า เกเร มีเมียน้อย วิ่งตามผู้ชาย นี่เป็นสิ่งที่ห้ามได้ยาก
- จงมองให้เห็นว่าเป็นสิ่งที่ดี เป็นสิ่งที่ทำให้เราได้ทำทานอันยิ่งใหญ่ เป็นมหาทาน คือทานใจตนเอง ใจที่เขาทำให้เราเจ็บช้ำน้ำใจอยู่นั้นเป็นแผลลึก เหมือนรอยขว่านบนก้อนอิฐ
- ไม่สามารถที่จะลบรอยขว่านออกจากก้อนอิฐได้ เราก็โยนทิ้งทั้งก้อนอิฐเสีย รอยขว่านนั้นก็จะหายไป ด้วย
- ความเจ็บช้ำน้ำใจก็เหมือนกัน มันเป็นแผลลึกบนหัวใจเรา เราคงลบมันออกไม่ได้ ดังนั้นเราต้องโยนใจเราดวงนี้ไปเสีย
- ทานใจเราดวงนี้ให้เขาไปเสีย ไปเอาใจดวงใหม่ที่ไม่มีรอยแปลใดๆ นี่ท่านเรียกว่าทานใจ การทานใจได้ เป็นการเสริมสร้างบารมีให้เข้าใกล้มรรคผลนิพพานมากยิ่งขึ้น
- บางครั้งอย่าคิดว่าเป็นสิ่งที่เลวร้าย มันอาจจะเป็นเพราะเทวดา หรือพ่อแม่ครูอาจารย์มาช่วยให้เราได้สร้างสมบารมีเพิ่มก็ได้ เช่นการประพฤติพรหมจรรย์
- ถ้าเขาอยู่กับเราโอกาสที่จะประพฤพรหมจรรย์นั้นก็ยากยิ่งนัก หรือโอกาสที่เราจะได้ทานใจ ปล่อยใจอันลุ่มหลงเขาได้นี้ก็น้อยยิ่งนัก คงจะยึดมั่นถือมั่นเขาเอาไว้จนวันตาย
- โอกาสดีๆอย่างนี้หาไม่ได้อีกแล้ว จงคว้าไว้และปล่อยวางเขาไปเสีย การปล่อยวางเป็นสุขอย่างยิ่ง การปฏิบัติธรรมต้องปล่อยวางทั้งหมดไม่ยึดถือ เอาใว้ แม้แต่ใจดวงเดียวที่มีอยู่ก็ต้องทิ้ง
- ต้องวางถึงจะเข้านิพพานได้ ขอแสดงความยินดีด้วยสำหรับผู้ที่ได้ทานใจอันมีรอยขว่านไปโดยสิ้นซากแล้ว จงเร่งปฏิบัติธรรมต่อไป ท่านเหลือหนทางถึงเส้นชัยเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ภาระอันหนักอึ้งได้ปล่อยวางไปแล้ว
#ธรรมะจากคุณตา นิพนธ์ ทอดทอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น